به دو زلف یار دادم دل بی قرار خود را… چه کنم سیاه کردم همه روزگار خود را… شبی ار به دستم افتد سر زلف یار…

خنک آن قماربازی که بباخت آن چه بودش بنماند هیچش الا هوس قمار دیگر مولانا ( غزل شمارهٔ ۱۰۸۵) ۰